تولد اولین استاد نقاشی (ماه کوچولو)

امروز تولد اولین استاد نقاشیه منه.

اولین بار که اونو دیدم دقیقا 6 سالم بود.
یه مرد با ریش سفید که همیشه توی موهاش رنگ بود
مهمترین چیزی که توی کل عمرم یاد گرفتم بخاطرر اون بود.
بهم میگفت خطای نقاشیتو محو نکن.
هیچوقت نفهمیدم چرا اینو میگه
چون اصلا نقاشی ای که خطوط محو نداشته باشه خیلی غیر حرفه ایه.
اما حرفشو گوش میکردم. هر چقدر راجب این فکر میکردم جوابی به دهنم نمیرسیدو از خودشم که میپرسیدم میگفت : بزار نقاشیات نقاشی بمونن بچه جون»
حالا خیلی خوب میفهمم که چرا میگفت خطوط نقاشیمونو محو نکنیم. چون اونو فقط به واقعیت نزدیک تر میکنه و نقاشی ای که شبیه واقعیت بشه که دیگه نقاشی نیست، یه عکسه.
کل زیباییه نقاشی به هنر نقاشه که چطور واقعیتو روی صفحه سفید تغییر بده. چطور رنگای بی روح رو حذف کنه و رنگای شادو بکار ببره. و مهمتر از همه یاد بگیره که بزاره نقاشیش، یه نقاشی بمونه. یه نقاشی با خلاقیت خودش، با روش های مخصوص خودش، با سلیقه ی خاص خودش .
خیلی دیره. ولی خوشحالم که بلاخره فهمیدم که وقتی یه نقاشی ارزش داره، که نو و متفاوت باشه. نه فقط تکرار خطوط یک تصویر تکراری
امیدوارم که همه ی ما بتونیم نقاش خودمون باشیم و خودمونو نقاشی کنیم، الگو ، الهام و ایده بگیریم از اتفاقات اطرافمون، اما تکرار خطی اون ها نباشیم. چون توی این دنیا به آثار تکراری میگن #فیک.
شبتون خوش
پ.ن: یکی پرسیده بود ازم تو مگه چقدر غذا میخوری که همش داری ظرف میشوری
این عکسو گذاشتم که بگم ظرفای منو این رنگای بی شعور کثیف میکنن